2. Rola potasu w organizmie człowieka. Potas odpowiada za właściwe przewodzenie impulsów nerwowych, reguluje poziom pH komórek, zaś jego odpowiedni poziom ma korzystny wpływ na pracę całego układu nerwowego oraz mózgu. Od stężenia potasu zależą także zasoby glikenu - związku odpowiadającego za prawidłową pracę mięśni.
Fot. Robert Przybysz/AdobeStock Opublikowano: 21:13Aktualizacja: 10:37 Potówki mogą pojawić się w każdym wieku. Jednak najczęściej można je zaobserwować u niemowlaków. Powstają z powodu nierozwiniętych do końca gruczołów łojowych oraz z pocenia lub przegrzania dziecka. Potówki nie są powodem do niepokoju, gdyż w łatwy sposób można sobie z nimi radzić. Jak wyglądają potówki u niemowlaka?Potówki u niemowlaka: jak się ich pozbyć?Jak zapobiegać potówkom? Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Niedojrzałe gruczoły potowe u niemowlaka często nie są w stanie poradzić sobie z wysoką temperaturą. Wynikiem tego jest pojawienie się potówek – krostek na ciele wypełnionych płynem. Najczęściej umiejscawiają się na skórze: szyi, czole, głowie, plecach, między palcami, w okolicy uszu oraz w zgięciach kolan i łokci. Istnieje kilka bezpiecznych i skutecznych metod, żeby sobie z nimi poradzić. Potówki u niemowlaka mogą mieć różną postać. Uzależnione jest to od ich zaawansowania oraz umiejscowienia. Zazwyczaj są to drobne, czerwone kroki, otoczone różowo-czerwonym rumieniem. W bardziej zaawansowanej formie krostki przechodzą w pęcherze. Miejsca, gdzie najczęściej można je zaobserwować, to: twarz, głowa, okolice pod pachą, pod kolanami, w zgięciach łokci oraz miejsca, w których skóra dziecka styka się z pieluchą (pośladki, pachwiny, dolna część pleców). Objawy są indywidualne. U części niemowląt pojawia się świąd, u innych występuje lekkie pieczenie bądź kłucie. Zdarzają się krostki i pęcherze w miejscu drapania. Czynniki predysponujące do powstawania potówek to przede wszystkim: przegrzanie, zbyt ciepłe ubranie w stosunku do temperatury otoczenia, wysokie temperatury powietrza, stosowanie za małych, zbyt obcisłych pieluch. Wszystko to wiąże się z niedojrzałymi gruczołami potowymi, które w skrajnie ciepłych warunkach nie radzą sobie z temperaturą. Niewskazane jest stosowanie nadmiernych ilości oliwki lub wyrobów medycznych zawierających oliwkę, które zatykają pory. Pot nie może wówczas wydostać się z organizmu i stąd „wyskakują” potówki. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność Naturell Uromaxin + C, 60 tabletek 15,99 zł Zdrowie umysłu, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z głębokim skupieniem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność Naturell Czosnek Max Bezzapachowy, 90 kapsułek 17,39 zł Odporność, Good Aging, Energia, Trawienie, Beauty Wimin Zestaw z lepszym metabolizmem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność Naturell Immuno Hot, 10 saszetek 14,29 zł Potówki u niemowlaka: jak się ich pozbyć? Najskuteczniejsze na potówki u niemowląt są domowe sposoby. Farmakologiczne leczenie potówek konieczne jest, gdy nie znikają po kilku dniach bądź się nasilają. Wówczas zalecane jest stosowanie odpowiednich kosmetyków, mydeł antybakteryjnych, a w skrajnych przypadkach maści sterydowych. Potówki powinny samoistnie ustąpić po kilku dniach. Jeśli jednak tak się nie stanie, warto wykorzystać kilka domowych sposób na potówki u niemowlaka: Najlepiej zaprzestać lub ograniczyć do minimum stosowanie oliwek oraz innych tłustych wyrobów medycznych. Regularne kąpiele w niezbyt gorącej wodzie, stosowanie delikatnego mydła, przeznaczonego do delikatnej skóry. Do wody podczas kąpieli warto dodać nadmanganian potasu (dostępny w aptekach) lub mąkę ziemniaczaną, które łagodzą nieprzyjemne objawy. Osuszać ciało delikatnym, miękkim ręcznikiem. Ważne, aby nie pocierać nim zbyt mocno skóry dziecka, lecz delikatnie ją poklepywać. Jeśli w domu jest zasypka, można jej użyć zaraz po kąpieli na czyste, suche ciało dziecka. Jeśli mimo zastosowania domowych metod potówki nie zmniejszają się, a wręcz nasilają, konieczne jest udanie się do lekarza pediatry lub dermatologa. Jeżeli leczenie nie przynosi oczekiwanych efektów, może okazać się, iż nie są to potówki, lecz stan zapalny wywołany bakteriami lub alergią pokarmową. Wówczas lekarz zaleci wykonaniu testów alergicznych oraz pobranie wymazów z miejsc objętych stanem zapalnym. Zobacz także Jak zapobiegać potówkom? Nie dopuszczać do przegrzania ciała niemowlaka. Jeśli planowany jest spacer, dziecko powinno mieć jedną warstwę więcej ubrań niż opiekun, natomiast w pomieszczeniu taką samą. Ważne, aby ubiór był dostosowany do temperatury otoczenia. Zarówno ubrania, jak i pościel dziecka powinny być wykonane z przewiewnej bawełny, która zapewnia dostęp do powietrza. Ważne również jest, aby kołderka malucha nie była ciężka. Jeśli nie ma pewności, czy dziecku nie jest chłodno, należy przyłożyć dłoń do jego karku. Jeśli jest ciepła, a nóżki i dłonie są chłodniejsze, oznacza to, że wszystko jest w porządku. Natomiast chłodny kark sugeruje, iż dziecku jest zimno. Temperatura w pokoju dziecka nie powinna przekraczać 22℃. Warto od czasu do czasu, szczególnie ciepłą wiosną lub latem, pozwolić niemowlakowi pobyć bez pieluchy, żeby przewietrzył skórę na pupie. Regularne kąpiele. Zarówno latem, jak i zimą należy dziecko regularnie myć kosmetykami dostosowanymi do jego wieku. Lepiej użyć delikatnego emolientu lub balsamu niż oliwki po kąpieli. Najnowsze w naszym serwisie Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Alicja Kaczmara Swoją przygodę z medycyna rozpoczęłam już w okresie gimnazjum, gdzie zainteresowałam się biologią człowieka. Z każdym kolejnym etapem edukacji, medycyna stawała się coraz ciekawsza. Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: PolecamySkutkiem hipernatremii są nie tylko nadciśnienie tętnicze i zaburzenia pracy serca. Nadmiar sodu w diecie może doprowadzić również do powstania kamieni nerkowych, gdyż nadmiar sodu w diecie powoduje zwiększenie wydalania wapnia z moczem, co jest przyczyną tego schorzenia. Naukowcy przekonują, że nadmiar sodu zwiększa ryzyka rozwoju
Kreatynina to produkt uboczny metabolizmu mięśni wydalany z moczem. Podwyższona kreatynina może świadczyć o niewydolności nerek, zatruciu pokarmowym, a także może zostać wywołana przez przyjmowane leki. Kreatynina jest organicznym związkiem chemicznym, występującym we krwi oraz w moczu. Stężenie kreatyniny jest zależne od wielkości produkcji przez organizm, a także od ilości wydalanej przez nerki. Podwyższona kreatynina w moczu jest najczęściej wskaźnikiem upośledzenia funkcji nerek, dlatego jest chętnie wykorzystywana w diagnostyce jako marker biochemiczny chorób tego narządu (zaburzenia funkcji filtracyjnej). Na problemy z nerkami skarży się aż 4,5 miliona Polaków! Czym jest kreatynina? Kreatynina obecna we krwi to najczęściej produkt rozpadu kreatyny – naturalnie występującego w organizmie związku chemicznego, wykorzystywanego jako suplement dla osób chcących zwiększyć masę mięśniową oraz wydolność organizmu. Kreatyna jest swego rodzaju nośnikiem energii w mięśniach. W ciągu doby ok. 1–2% kreatyny w organizmie ulega przemianie do kreatyniny. Stężenie kreatyniny jest uzależnione od indywidualnych predyspozycji: ilości masy mięśniowej, płci (większe jest u mężczyzn), a także od spożywanego pokarmu (osoby stosujące dietę zawierającą spore ilości mięsa, głównie wołowiny, mają większe stężenie kreatyniny). Zazwyczaj poziom kreatyniny u danego człowieka nie odbiega znacząco od normy i utrzymuje się na względnie stałym poziomie. Zobacz film: Podwyższona kreatynina. Źródło: 36,6. Podwyższona kreatynina – wskazania do przeprowadzenia badania Badanie stężenia kreatyniny we krwi wykonywane jest poprzez oznaczenie poziomu tej substancji we krwi. Badanie służy ocenie funkcji wydalniczej nerek, a także kontroli prawidłowego działania tego narządu (w ramach rozszerzonego lub podstawowego zestawu badań laboratoryjnych w podejrzeniu nieprawidłowej funkcji nerek). Badanie przeprowadzane jest również w diagnostyce podejrzeń uszkodzenia toksynami oraz środkami farmakologicznymi. Stężenie kreatyniny we krwi warto wykonać w podejrzeniu chorób, które mogą upośledzać czynności filtrujące oraz wydalnicze nerek, takie jak marskość wątroby, niewydolność serca czy wstrząs anafilaktyczny. Ponadto, badanie wykonywane jest w monitorowaniu leczenia nerkozastępczego po przeszczepach nerki. Dodatkowym badaniem związanym z poziomem kreatyniny we krwi jest klirens kreatyniny, polegający na określeniu zdolności filtracji nerkowej – oczyszczania krwi z kreatyniny w ciągu doby, za pomocą obliczenia stosunku stężenia kreatyniny we krwi do jej stężenia w moczu. Dzięki temu można ocenić, w jakim stanie jest czynność nerek badanej osoby. Zobacz film: Budowa i funkcje układu moczowego. Źródło: 36,6. Badanie stężenia kreatyniny we krwi – na czym polega? Standardowe badanie stężenia kreatyniny polega na pobraniu niewielkiej próbki krwi z żyły łokciowej (w okolicy dołu łokciowego). Oznaczenie kreatyniny czasami zleca się wraz z badaniem azotu mocznikowego (BUN, z ang. blood urea nitrogen), w celu pogłębienia oceny pracy nerek. Badanie kreatyniny we krwi jest wykorzystywane (wraz z uwzględnieniem wieku, płci i wagi) do obliczenia współczynnika przesączania kłębuszkowego (z ang. estimated glomerular filtration rate, eGFR), traktowanego przez lekarzy jako badanie przesiewowe w uszkodzeniach nerek. Zobacz także: Niewydolność nerek - jakie mogą być jej przyczyny i jakie daje objawy? Jak się przygotować do badania stężenia kreatyniny? Do badania kreatyniny we krwi nie trzeba się specjalnie przygotowywać ani być na czczo w dniu pobrania krwi. Niektórzy lekarze zalecają unikanie nadmiernego wysiłku fizycznego w dniu poprzedzającym badanie oraz regularne zażywanie płynów, by nie doprowadzić do zaburzenia stanu wody w organizmie. Norma kreatyniny we krwi – kiedy kreatynina jest za wysoka Orientacyjne, normy referencyjne stężenia kreatyniny we krwi wynoszą od 0,6 do 1,3 mg/dl (miligramów kreatyniny na decylitr krwi). Ostateczna interpretacja wyniku należy do lekarza, który powinien skorygować wynik o takie czynniki, jak masa mięśniowa, dieta, wiek, płeć, powierzchnia ciała i stopień aktywności fizycznej osoby badanej. Dopiero na tej podstawie można stwierdzić, czy stężenie kreatyniny we krwi jest podwyższone. Zobacz film: Jak dbać o nerki? Źródło: Dzień Dobry TVN Co oznacza podwyższone stężenie kreatyniny we krwi? Podwyższone stężenie kreatyniny we krwi wskazuje najczęściej na choroby mające wpływ na czynności nerek. Wśród nich wyróżnia się zazwyczaj: uszkodzenie nerek spowodowane infekcją lub chorobami autoimmunizacyjnymi, kłębuszkowe zapalenie nerek, infekcje bakteryjne nerek, obumieranie komórek w kanalikach nerkowych (spowodowane zatruciem toksynami lub narkotykami), kamienie nerkowe, zaburzenia prostaty (prowadzące do niedrożności dróg moczowych), odwodnienie, wstrząs anafilaktyczny, powikłania cukrzycowe, zatrucie pokarmowe, zastoinowa niewydolność serca, miażdżyca tętnic. Jak obniżyć podwyższony poziom kreatyniny we krwi? Aby obniżyć poziom kreatyniny we krwi, należy wyeliminować czynniki powodujące nieprawidłową wydolność nerek. Dopiero po przeprowadzonej kuracji i eliminacji przyczyny nerkowej powinno się zastosować właściwą dietę, opierającą się na dużych ilościach wody, a także na produktach ubogich w białko. Zaleca się spożywania niewielkiej ilości mięsa, ryb, mleka, twarogu i jaj, w ograniczonych porcjach (nie więcej niż 2 porcje w ciągu doby). Warto ograniczyć także spożywanie tłustych posiłków. Zobacz film: Prawidłowe wyniki morfologii. Źródło: Bez receptyBrak wody przyczynia się do powstania niedoborów potasu, magnezu i sodu, w wyniku czego organizm dziecka zaczyna nieprawidłowo funkcjonować. Warto pamiętać, że u niemowląt z powodu braku regularnej dostawy płynów w ciągu zaledwie 5 dni dochodzi do utraty płynów pozakomórkowych.
Hiponatremia oznacza niedobór sodu w organizmie. Jest to niebezpieczny stan, który może doprowadzić do śmierci. Na niedobór sodu w organizmie są narażone osoby, które wykonują ciężki wysiłek fizyczny (zwłaszcza latem), a także chore na niedoczynność tarczycy. Jakie są przyczyny i objawy niedoboru sodu? Na czym polega leczenie hiponatremii? Spis treściHiponatremia (niedobór sodu) - objawyNiedobór sodu (hiponatremia) - przyczynyHiponatremia (niedobór sodu) - diagnostykaHiponatermia (niedobór sodu) - leczenie Hiponatremia to zaburzenie gospodarki wodno-elektrolitowej, którego istotą jest niedobór sodu w organizmie. Można o nim mówić, gdy poziom sodu we krwi spada poniżej normy, czyli 135 mmol/l. Obok chloru i potasu sód jest podstawowym elektrolitem organizmu. Wraz z tymi pierwiastkami odpowiada za utrzymanie jego równowagi wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej. Z kolei wraz z potasem reguluje napięcie mięśniowe i wpływa na przewodzenie bodźców w komórkach nerwowych. Ponadto sód zatrzymuje wodę w organizmie, odpowiada za prawidłowe je rozmieszczenie w ustroju oraz bierze udział w transporcie aminokwasów i cukrów. Dlatego jego niedobór jest bardzo niebezpieczny dla zdrowia - może doprowadzić nawet do śmierci. Odwodnienie organizmu: objawy i postępowanie Hiponatremia (niedobór sodu) - objawy Jakie są objawy hiponatremii i od czego zależą? Objawy hiponatremii zależą od tego, jak szybko i w jakich ilościach doszło do utraty sodu. Hiponatremia łagodna (130-135 mmol/l) zwykle przebiega bezobjawowo. Hiponatremia umiarkowana (120-130 mmol/l) daje niespecyficzne dolegliwości, takie jak: osłabienie i zmęczenie utrata apetytu zawroty głowy nudności bóle głowy zaburzenia orientacji, koncentracji i pamięci wymioty splątanie obniżenie ciśnienia krwi senność zaburzenia snu kurcze i drżenia mięśni nadpobudliwość niepokój zaburzenia mowy W przypadku spadku poziomu sodu poniżej 125 mmol/l, przekroczony zostaje "próg bezpieczeństwa". Wówczas pojawiają się objawy ciężkiej hiponatremii: drgawki utrata przytomności uszkodzenia mózgu obrzęk mózgu Długotrwały niedobór sodu lub ciężka hiponatremia (ze spadkiem sodu poniżej 110 mmol/l) stanowi zagrożenie życia. Śmiertelność z powodu hiponatremii jest duża i wynosi od 38 do 58 proc. Niedobór sodu (hiponatremia) - przyczyny Jakie są przyczyny niedoboru sodu? odwodnienie - to najczęstsza przyczyna niedoboru sodu. Do odwodnienia może dojść w wyniku nadmiernego pocenia się np.: podczas częstego i długotrwałego wysiłku fizycznego rozległych oparzeń wymiotów biegunki zapalenia trzustki Przyczyną hiponatremii może być także obecność w moczu substancji osmotycznych, takich jak glukoza czy mocznik, które doprowadzają do wydalania dużych ilości moczu. niedoczynność tarczycy niedoczynność kory nadnerczy zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH) niewydolność serca marskość wątroby choroby nerek ( zespół nerczycowy) przewodnienie hipotoniczne (zatrucie wodne). Najczęściej dochodzi do niego w warunkach szpitalnych, po płukaniu pęcherza "czystą" wodą przy resekcji gruczołu krokowego czy po wlewach bezelektrolitowych lub hipotonicznych. Do tej grupy można zaliczyć również "hiponatremię maratończyków", która jest spowodowana przyjmowaniem dużych objętości płynów z niewielką zawartością sodu. Niedobory sodu na tle żywieniowym obserwuje się niezwykle rzadko, ponieważ jest on wszechobecny w pożywieniu. Hiponatremia (niedobór sodu) - diagnostyka Podstawowym badaniem jest morfologia krwi, która pozwala ustalić poziom sodu. Konieczne jest także badanie moczu. Hiponatermia (niedobór sodu) - leczenie Leczenie polega na uzupełnieniu niedoborów sodu w organizmie. Jednak metoda jego uzupełniania zależy od czasu trwania niedoboru sodu, a także od ilości utraconego sodu. Im dłużej hiponatremia się rozwijała, tym wolniej należy ją wyrównywać. Zbyt szybki wzrost poziomu sodu może doprowadzić do ciężkich powikłań, w tym do zespołu demielinizacji (rozpadu osłonek mielinowych w ośrodkowym lub obwodowym układzie nerwowym). W początkowym stadium rozwoju hiponatremii lekarz zwykle zaleca odstawienie płynów. Jeśli zaleci uzupełnienie niedoboru sodu poprzez pożywienie, należy pamiętać, że Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca spożycie sodu w ilościach nie większych niż 5 g/d. Należy także zaznaczyć, że zwiększone spożycie sodu jest czynnikiem ryzyka rozwoju nadciśnienia tętniczego (pierwiastek ten zatrzymuje wodę we krwi, powodując podwyższenie ciśnienia tętniczego). Dlatego osoby z rozpoznanym nadciśnieniem powinny sięgnąć po gotowe płyny elektrolitowe (można je kupić w aptece). W cięższych przypadkach konieczne jest dożylne podawanie płynów nawadniających, które zawierają sód w różnym stężeniu. Wyrównując niedobory sodu, lekarz wyrównuje także niedobory potasu. Dziennikarka specjalizująca się w tematyce zdrowotnej, a zwłaszcza obszarach medycyny, ochrony zdrowia i zdrowego odżywiania. Autorka newsów, poradników, wywiadów z ekspertami i relacji. Uczestniczka największej Ogólnopolskiej Konferencji Medycznej "Polka w Europie", organizowanej przez Stowarzyszenie "Dziennikarze dla Zdrowia", a także specjalistycznych warsztatów i seminariów dla dziennikarzy realizowanych przez Stowarzyszenie.Hiperkaliemia (inaczej hiperpotasemia) to zbyt wysoki poziom potasu we krwi. Nie zawsze oznacza to, że nastąpiło przedawkowanie potasu - często stan hiperkaliemii wiąże się z zaburzeniami czynności nerek lub z przyjmowanymi stale lekami. Ciężka hiperkaliemia, czyli bardzo wysoki poziom potasu, może stanowić stan zagrożenia życia.
Małżowiny uszne niemowlaka trzeba myć tak samo jak resztę ciała dziecka. Dziecko ciągle chwyta za małżowinę, pojawia się duża ilość woskowiny albo do uszu niemowlęcia wlała się woda? Nie wiesz, co w takich sytuacjach zrobić? Nie jesteś sama! Poznaj 10 najczęściej zadawanych pytań pediatrom na temat uszu niemowlaka i rozwiej swoje wątpliwości! Pielęgnacja uszu niemowlęcia przysparza rodzicom wielu rozterek. W rzeczywistości nie jest to tak skomplikowane, jak się wydaje. Oto 10 najczęściej zadawanych pytań pediatrom na temat pielęgnacji uszu niemowląt: Przeczytaj: Uszy niemowlaka: 10 mitów związanych z pielęgnacją uszu noworodka i niemowlaka 1. Moja córka często podczas zasypiania lub karmienia piersią chwyta rączką za ucho. Lekarz nie stwierdził niczego złego, ale wciąż się martwię. Czy mam pójść do laryngologa? Nie ma takiej potrzeby, zwłaszcza że uszy dziecka zostały zbadane przez lekarza. Niemowlęta często mają różne nawyki, które je uspokajają i pozwalają poczuć się lepiej. Jedne dzieci przytulają się do pieluszki tetrowej, inne muszą ssać smoczek, a jeszcze inne chwytają za małżowinę. Robią to zwykle, gdy są zmęczone, czyli właśnie podczas zasypiania lub pod koniec karmienia, gdy mają ochotę na drzemkę. Nie świadczy to o niczym niepokojącym, oczywiście pod warunkiem, że malec nie płacze, nie gorączkuje i nie ma żadnych innych objawów świadczących o infekcji. Przeczytaj: Przyczyny płaczu niemowlaka. Jak rozpoznać, dlaczego niemowlę płacze? 2. Wieczorna kąpiel dziecka to dla mnie wielki stres. Ciągle się obawiam, czy właściwie dbam o jego uszy. Jak to robić? Małżowiny uszne trzeba myć tak samo jak resztę ciała dziecka. Nie należy się tego bać. Wystarczy palcem delikatnie je zmoczyć, lekko namydlić, a następnie dłonią spłukać. Zakamarki małżowiny można tuż przed lub już po kąpieli wymyć patyczkiem kosmetycznym z szeroką końcówką. Ważne, aby nie wkładać patyczków do wnętrza przewodu słuchowego. Może to spowodować wepchnięcie woskowiny głębiej i stworzenie czegoś w rodzaju korka, który później bardzo trudno usunąć. 3. Za uszami synka gromadzi się biaława maź. Co to jest? To zapewne resztki pokarmu ściekającego podczas karmienia. Mleko gromadzi się tam i zasycha. Dlatego uszy malca trzeba dokładnie myć podczas kąpieli, zwracając uwagę nie tylko na zakamarki małżowiny, ale także na miejsca z tyłu małżowiny usznej. Potem wystarczy osuszyć skórę za uszami dziecka brzegiem ręcznika. Warto również po karmieniu skontrolować te okolice i w razie ulania mleka, wytrzeć skórę po posiłku. Polecamy: Jak właściwie czyścić uszy niemowlęcia? 4. Czy mogę wyleczyć zapalenie ucha u 5-miesięcznego dziecka domowymi sposobami? Chciałabym uniknąć podawania mu antybiotyku. Niestety, u tak małych dzieci zawsze konieczny jest antybiotyk, aby zapobiec powikłaniom zapalenia ucha środkowego. Zwlekając z antybiotykiem, można dziecku tylko zaszkodzić. Niektórzy rodzice podpowiadają, aby wsunąć do przewodu słuchowego gazik nasączony spirytusem, listek geranium lub obrany ze skórki liść aloesu, ale nie wolno tego robić. Drobiazgi te podrażniają, mogą też wręcz zacząć gnić. Niewskazane są także ciepłe okłady w okolicy uszu, bo czasem nasilają stan zapalny. Nie należy też stosować żadnych kropli do uszu na własną rękę. Jeśli bowiem doszło do uszkodzenia błony bębenkowej (lekarz może to stwierdzić, oglądając ucho otoskopem), zastosowanie niewłaściwych kropli może przyczynić się do upośledzenia słuchu. Zawsze przy podejrzeniu zapalenia ucha trzeba iść z malcem do lekarza, który po zbadaniu dziecka zdecyduje o sposobie leczenia. Przeczytaj także: Podawanie dziecku antybiotyków jest stresujące? Ten trik ratowniczki rozwiąże problem 5. Zauważyłam na uchu synka kulkę brązowej wydzieliny. Czy to groźne? To zapewne woskowina. Wytwarzana jest przez gruczoły przewodu słuchowego zewnętrznego. Choć jej widok często niepokoi rodziców, niesłusznie uznają ją za samo zło. Zadaniem woskowiny jest wychwytywanie zanieczyszczeń, które mogą się przedostać do ucha, a więc ochrona przewodu słuchowego i błony bębenkowej. Woskowina ogranicza wpływanie wody do ucha, osłania przewód słuchowy przed urazami, a dzięki kwaśnemu odczynowi, zmniejsza ryzyko infekcji. Jest więc naprawdę potrzebna. Jej nadmiar usuwany jest na zewnątrz, często właśnie w takiej postaci jak u synka. Wystarczy woskowinę zebrać chusteczką – i po sprawie. 6. Chcę przekłuć uszy mojej 8-miesięcznej córce. Czy są jakieś medyczne zakazy z tym związane? To nie jest dobry pomysł. I nie chodzi tylko o kwestie estetyki, bo to dla każdego może oznaczać coś innego. Warto się jednak zastanowić, czy kolczyki w uchu niemowlęcia lub małego dziecka naprawdę dodają urody? Rodzice często przeżywają dyskomfort związany z podaniem dziecku szczepionki, a nie martwią się bólem przy przekłuwaniu uszu. A to bolesny dla dziecka zabieg. Przekłuwanie uszu niesie ze sobą ryzyko nieprawidłowego gojenia się rany. Warto również pamiętać, że podczas zabawy łatwo zaczepić o kolczyk i uszkodzić płatek ucha. Lekarze odradzają przekłuwanie uszu w tak młodym wieku, ale ostateczna decyzja należy oczywiście do rodziców. Przeczytaj: Przekłuwanie uszu u niemowlaka - czy kilkumiesięczna dziewczynka potrzebuje kolczyków? 7. Woskowina mojej córki jest prawie brązowa. Czy to oznacza chorobę? Taka barwa woskowiny u zdrowego dziecka nie budzi obaw. Woskowina może mieć bowiem różne kolory: od jasnożółtej po brązową. Podobnie jest z konsystencją: bywa lepka lub bardziej sucha. 8. Dotychczas czyściłam uszy synka patyczkami kosmetycznymi. Lekarka powiedziała, że to błąd, bo mogę w ten sposób coś uszkodzić. Ale tak samo postępowałam u starszego syna i nic się nie stało. Czy to nie przesada? Zdecydowanie to nie jest przesada. Wystarczy mycie małżowiny usznej wodą z mydełkiem dla niemowląt. W ten sposób zostaną usunięte wszystkie zanieczyszczenia. Dzięki ruchom rzęsek wyściełających przewód słuchowy woskowina jest regularnie usuwana na zewnątrz ucha, skąd wystarczy ją zmyć podczas kąpieli opuszkami palców. Nie potrzeba żadnych innych specjalnych zabiegów. Wsuwając patyczki lub inne przedmioty do wnętrza przewodu słuchowego, łatwo o podrażnienie lub uszkodzenie jego wnętrza. Może dojść wtedy do skaleczenia lub nadmiernego wytwarzania woskowiny. W skrajnej sytuacji uszkodzeniu może ulec błona bębenkowa, a to już naprawdę poważny problem. Przeczytaj: Jak właściwie czyścić uszy niemowlęcia? 9. Synek ma pół roku. Chcę iść z nim na basen, ale co będzie, jak zamoczą mu się uszy? Pobyt na basenie i pluskanie się w wodzie mogą sprawić dziecku dużo frajdy. To także przyjemny sposób spędzania czasu z maleństwem. Ważne, aby wybrać kompleks o dobrej opinii – czysty, z basenem przeznaczonym dla niemowląt i wodą o odpowiedniej temperaturze. Jeśli dziecko jest zdrowe, można zabrać je na basen. Nic złego się nie stanie, jeśli do uszu wleje się woda. Przedostanie się wody do przewodu słuchowego zewnętrznego jest dla dziecka bezpieczne. Głębiej położone struktury oddzielone są przecież od świata zewnętrznego szczelną błoną bębenkową. Wystarczy po pobycie w wodzie osuszyć uszy, wycierając je delikatnie ręcznikiem. Jeśli jednak malec miał w przeszłości problemy z uszami, warto przed pierwszą wizytą na basenie poprosić lekarza o zbadanie uszu dziecka. 10. Czy latem na spacer trzeba zakładać dziecku czapkę osłaniającą uszy? To zależy od pogody. W chłodne lub wietrzne dni na pewno warto zabezpieczyć uszy dziecka czapeczką, która chroni też okolice uszu. Ale w upały zakładanie takiej czapki jest zbędne, wręcz może przyczyniać się do przegrzania malca. Aby chronić go przed słońcem, wystarczy lekki kapelusik lub chusteczka. Polecamy: "Przekłułam uszy półrocznej córce. Czy żałuję?" Czy to dobre dla uszu? NIE hałas wsuwanie patyczków higienicznych do przewodu słuchowego wkładanie do uszu jakichkolwiek przedmiotów wkładanie do uszu wacików, gazików ogrzewanie okolicy małżowiny TAK mycie palcem pływanie w basenie lub zamaczanie podczas kąpieli (jeśli dziecko jest zdrowe) osuszanie uszu ręcznikiem po kąpieli zakładanie malcowi czapeczki w chłodne lub wietrzne dni miesięcznik "M jak mama". 522 505 36 421 634 643 532 552
za duzo potasu u niemowlaka
